مدل تعاملی استراتژی های تغییر با ارتباطات،تعارض و رهبری و رابطه آن با عملکرد سازمان

هماهنگی استراتژیک، ابزاری اساسی برای سازماندهی و استانداردکردن فعالیت ها و عملیات بخش های مختلف سازمان به منظور ایجاد یک کلیت واحد و منسجم است. در این پژوهش، مفهوم هماهنگی استراتژیک در حوزه تغییر و متغیرهای رفتاری مرتبط با آن (ارتباطات، رهبری، تعارض و تصمیم گیری) با توجه به اندازه و سابقه فعالیت شرکت مورد توجه قرار گرفته است. تحقیق حاضر بر اساس نتیجه، توسعه ای؛ بر اساس هدف، تبیینی- توصیفی و بر اساس نوع داده، کمی- کیفی است. جامعه آماری تحقیق، کلیه شرکت های تولیدی فعال در صنعت دارویی کشور را در بر می گیرد که اطلاعات مالی آن ها در بورس ارائه شده است (72 شرکت) و مدیران عامل، معاونین، مدیران و کارشناسان ارشد این شرکت ها به عنوان پرسش شوندگان پژوهش در نظر گرفته شده اند. روش شناسی تحقیق، روش ترکیبی است که در بخش کیفی برای تحلیل پاسخ های 57 نفر از اعضای نمونه آماری به سئوالات تحقیق، از روش تحلیل محتوا استفاده کرده و در بخش کمی، اطلاعات 114 پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. یافته ها نشان می دهد گونه 4 استراتژی تغییر (جهت گیری مجدد)، گونه 1 و 3 ارتباطات (اطلاع رسانی و توافق)، گونه 2 رهبری (متقاعدکنندگی)، گونه 1 تعارض (تحلیل گر) و گونه 1 تصمیم گیری (دستوری)، بیش ترین فراوانی را در بین شرکت های دارویی مورد بررسی داشته اند. یافته های حاصل از تحلیل واریانس تک عامله و چند عامله نشان می دهند که در خصوص رابطه هماهنگی با عملکرد، تفاوت معناداری بین عملکرد شرکت های هماهنگ تر با عملکرد شرکت هایی که هماهنگی کمتری در آن-ها به چشم می خورد، وجود دارد. در این رابطه، اندازه و سابقه فعالیت شرکت تأثیری در افزایش عملکرد نشان نداده است. علاوه بر این، متغیر هماهنگی، 62 درصد از واریانس عملکرد شرکت های دارویی را تبیین کرد. مابقی مربوط به متغیرهایی است که اثر آن ها در این پژوهش مورد بررسی قرار نگرفته است.